اقبالی: روانخواه که هیچ فرگوسن هم نمی‌تواند ایران را به المپیک برساند/جلالی طرح احسانی در کمیته آموزش را کُپی کرد

مسعود اقبالی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری آنا، در خصوص اینکه امید روانخواه در حالی سرمربی تیم ملی فوتبال امید شد که این موضوع با تعجب عضو هیات رئیسه فدراسیون فوتبال همراه شد، اظهار داشت: نیم قرن را پشت سر گذاشتیم و تیم امید ما نتوانست به المپیک برود. دلایل مشخص است، ضعف مدیریتی و تشکیلاتی حاکم بر فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک نمود پیدا کرده و هر بار بدتر از قبل شده است. از طرفی برای توسعه و پیشرفت فوتبال در قاعده هرم دچار مشکل جدی هستیم و مدارس ما چه آنهایی که خصوصی کار می‌کنند و چه آنهایی که زیرنظر باشگاه‌ها در حال فعالیت هستند، ساختار درستی ندارند که بتوان از آنها انتشار خروجی لازم را داشت و عملاً در تولید بازیکن دچار مشکل شده‌ایم.

مربیگری داستانی جدا از بازیکنی دارد

وی ادامه داد: زیرساخت‌های لازم را برای توسعه فوتبال نداریم، مربیان و مدرسان کارآمد در مدارس و آکادمی‌های فوتبال ما مشغول به کار نیستند. اینکه مربی در دوران بازی چهره بوده و بازیکنی شاخص، تضمینی برای پرورش استعداد‌ها نیست، چون مربیگری داستانی جدا از بازیکنی دارد. از قاعده هرم که بازیکنان پایه رشد می‌کنند به رأس هرم می‌رسند و در تیم‌های ملی رده‌های سنی مختلف جای می‌گیرند. شاهد شکست‌های متوالی بودیم و به صورت متمادی این ناکامی‌ها ادامه یافته است. مربیانی که در رأس کادرفنی تیم‌های ملی امید در تمامی این سال‌ها بودند فارغ از اینکه چه توانایی داشتند، بزرگ‌ترین مشکل آنها استفاده از بازیکنان دعوت شده در اردو‌ها بوده، چون باشگاه‌ها حاضر نمی‌شوند تا بازیکنان خود را در اختیار تیم امید بگذارند و عملاً تیم ناقص تمرین می‌کند و متقابلاً بازیکنان فرصتی برای هماهنگی و انسجام تیمی نداشته و نخواهند داشت.

روانخواه فاقد تجربه هدایت تیم ملی است

مدرس فیفا خاطرنشان کرد: مربیان بزرگی در تیم ملی امید کار کردند، اما هیچ کدام نتوانستند با این تیم به المپیک بروند. ابزار لازم در اختیار تیم امید قرار نگرفت و الان هم روانخواه را انتخاب کردند. بهترین مربی دنیا هم سرمربی تیم امید ایران شود قادر به رساندن این تیم به المپیک نیست، چون بازیکنانی که در این رده سنی داریم در سطح صعود نیستند. هیچ کدام از مولفه‌های رشد یک فوتبالیست برای آنها رعایت نشده است تا همتای تیم‌های برتر آسیا شوند. تیم امید ما تافته جدا بافته از هیچ کدام از تیم‌های ملی نیست. روانخواه مربی جوانی است، اما فاقد تجربه هدایت تیم ملی است. فرگوسن هم نمی‌تواند با تیم امید ایران به المپیک برود، چون ابزار لازم را نداریم. تیم‌های ملی در سطوح مختلف دچار ناکامی شدند، چون در مسیر رشد و توسعه فوتبال فاقد برنامه جامع راهبردی و کاربردی هستیم؛ بنابراین با روانخواه هم به جایی نخواهیم رسید.

بعد از ۲۰ ماه سرمربی تیم امید مشخص شد

وی یادآور شد: لابی گری و رانت‌هایی که وجود دارد فوتبال ما را دچار مشکل جدی کرده است. صرفاً برای آنکه یک نفر سرمربی تیم امید باشد، روانخواه را سرمربی کردند. برای انتخاب «تکنیکال دایرکتور» فوتبال ایران هم، چون مصوب AFC بود کمیته فنی و توسعه فدراسیون فوتبال تشکیل و مجید جلالی رئیس کمیته شد. بعد از مدتی هم علی تارقلی زاده به جای جلالی آمد. مهم این است که در برنامه توسعه فوتبال خیلی ضعیف عمل می‌کنیم وگرنه جابه جایی آدم‌ها که در حال رخ دادن است. قطعاً سرمربی تیم ملی امید هم با حمایت از جناح‌ها انتخاب شده است. هدف اصلی این است که می‌خواهند این دوره تمام شود و ۴ سال دیگر به ناکامی‌های تیم امید اضافه شود. بزرگ‌ترین جنایت در فوتبال ما عدم توجه به استعدادهاست که در فوتبال پایه شاهد آن هستیم. نظارت و کنترلی بر تیم‌های ملی پایه نمی‌شود و می‌بینیم بعد از ۲۰ ماه برای آنکه تیم امید سرمربی داشته باشد، دست روی امید روانخواه گذاشتند.

جلالی طرح دکتر احسانی را کپی برداری کرد

اقبالی با انتقاد از اجرای طرح جامع راهبردی در فدراسیون و سند ۱۴۱۴ که از آن چشم‌اندازی روشن برای فوتبال ایران نامبرده شد، تصریح کرد: زمانی که دکتر محمد احسانی رئیس کمیته آموزش فدراسیون بود چنین طرحی را در دست اجرا داشت و کمی کار پیش رفت، اما بعد از رفتن آقای احسانی، این طرح متوقف شد. مچید جلالی بعد از سال‌ها آمد و با کپی برداری از آن طرح و کمی تغییرات به دنبال اجرای آن بود. تئوری تا عمل راهی طولانی است و اگر بهترین طرح توسعه را در دست داشته باشید نیاز به تیمی متخصص دارید که به عالی‌ترین شکل، طرح را اجرایی کنند. جلالی هم گفت فدراسیون به او اجازه انتخاب مربیان تیم‌های ملی پایه را نمی‌دهد و من اساسنامه فدراسیون را نخوانده بودم، کاری از دستم برنمی‌آید. باید روی اجرای طرح مصمم بود، اگر رقبای آسیایی گوی سبقت را ربوده‌اند و از آنها فاصله گرفتیم به خاطر آن است که در همه زمینه‌ها کوتاهی کردیم و نخواستیم رشد کنیم.